España e o desafiou republicano

por José Manuel


Quizá o feito de que España se defina ante o mundo, como o que verdadeiramente é, unha monarquía parlamentaria, pareza un pouco insólito para as novas xeracións desta porción da península ibérica. Como se lles pode explicar á mocidade que hoxe en día, no seu país natal, o xefe de estado é un home que lexitima o seu poder na vontade divina? Porque, se non me equivoco, esa é, foi e será a xustificación por excelencia das monarquías.
A partir do século XIX, dáse un proceso de secularización na maioría das sociedades occidentais. Esta clara evolución no razoamento humano permite empezar lentamente, por suposto, a separar a relixión da vida cotiá dos individuos. Ao mesmo tempo, a igrexa católica como institución terreal empeza a experimentar en carne propia unha perdida irremediable respecto do seu tan estrañado poder absoluto. A pesar desta realidade, a monarquía española soubo sobreporse con éxito aos embates deste proceso, pero o seu triunfo non era definitivo senón parcial e obedecía a unha falta de maduración por parte das masas proletarias. Finalmente, ese día chegou e co triunfo das forzas de esquerda nos comicios, foi posible establecer o 14 de abril de 1931 a segunda república española e así terminar coa monarquía de Afonso XII. Lamentablemente, e logo dunha resistencia heroica do pobo español en defensa da súa autodeterminación, as forzas ultradereitistas agrupadas ao redor da figura do genocida de Franco puxeron fin a esa sensacional experiencia progresista. Teñamos en conta que o contexto mundial non era para nada favorable ás forzas republicanas, xa que amentas as potencia occidentais miraban con bos ollos a destrución dun réxime que se perfila ao socialismo, a Unión Soviética observaba con receo a posilidad de que se establecese un sistema socialista, pero sen a ditadura dun líder que se exhibía ante o seu pobo como un semi-deus. Ademais, cabe agregar que a puxanza do fascismo durante a década do ´30 fixo posible o apoio incondicional a Franco con armamento de última tecnoloxía e outros medios.
Unha vez no poder, a ditadura franquista que baseaba o seu poder nunha especie de misión divina que o todopoderoso encomendoulle ao caudillo e os seus secuaces (de aí o lema ?Franco caudillo de España pola graza de Deus) para terminar co yugo marxista, restaurou a institución monárquica, que viría funcionar como sostén da ditadura fascista. Polo tanto, a conclusión despréndese por se soa: a coroa española é un produto do totalitarismo que arrasou a España desde 1939 ata 1975 e a mesma non está contemplada en ningunha lei de memoria histórica, nin nada por estilo. Os medios informativos españois presentan á figura do rei como un elemento que non garda ningún tipo de relación con aqueles anos negros da historia dos nosos antepasados. Agora Por que ningunha forza política, refírome ás dúas que hegemonizan escenario político, atrévense a denunciar esta realidade?
Respecto ao Partido Popular a resposta é simple: polo seu filiación ideolóxica. O PP, do mesmo xeito que a monarquía, é obra da tiranía franquista, e vén representar o espazo político onde se reencarnan os intereses do proxecto fascista hoxe transformado, sen lugar a dúbida, en instrumentos funcionais ás transnacionales. Sen ir máis lonxe, o señor Mariano Rajoy non só dedícase a combater a inclinación sexual pola cal optou na súa vida, senón que tamén manifestou en reiteradas oportunidades os lazos de sangue da súa familia co réxime fascista.
No que se refire ao Partido Socialista, atrévome a dicir que electoralmente non lle é conveniente incorporar ao seu discurso unha retórica antimonárquica debido a que a figura de Juan Carlos conta con niveis moi altos de popularidade dentro a sociedade española. O problema radica en que dentro do PSOE, que se define como unha forza progresista e que sancionou leis que responden a esa liña ideolóxica (lei de memoria histórica- recoñecemento das minorías sexuais), non se haxa unha estratexia a longo prazo que teña como obxecto primordial acabar dunha vez por todas con este resabio franquista.
Logo deste arduo razoamento vénlleme unha pregunta crave á cabeza A que se debe a popularidade, o respecto e a admiración que enviste hoxe á coroa española?
En primeiro lugar, creo que esta tres calidades ten o seu xerme no errado intento de golpe de estado coñecido como o tejerazo, onde o Rei deulle as costas aos seus antigos camaradas e anuncio que España seguiria o camiño da senda democrática. Seria un pouco inxenuo destacar un espírito democrático en Juan Carlos, e o rexeitamento ao golpe poderiámolo definir como un movemento estratéxico, xa que de haberse consumado o golpe, o futuro goberno ditatorial tería unha escasa marxe de maniobrabilidad debido ao contexto internacional, e seria un candidato ao fracaso no curto prazo. En segundo lugar, a posición apolítica do monarca que de ningún xeito se intromete na interna política española, permite mantelo indemne dos golpe mortais que dá a mesma.
En conclusión, soster unha forza política a base dun discurso antimonárquico sería un erro, do mesmo xeito que proclamarse a favor da coroa ou manterse á marxe desta realidade. O correcto seria manter unha posición intermedia, por suposto dentro da liña antimonárquica, que contemple unha estratexia a longo prazo para disolver esta institución. Lamentablemente, o PSOE quen representaría a forza ideal polo seu elevado caudal de votos, non se atopa á altura das circunstancias e decidiu acomodarse a este elemento residual que convive como parte integrante dunha hexemonía vixente.